Wegetariański rosół

Niedziela... Ni to wtorek, ni sobota.

Ciało w domu, głowa w pracy. Wirtualne, bezpłatne nadgodziny.

Na górze  już od 7 rano tłuką kotlety. Na śmierć! Może jedzą je na śniadanie? Na klatce śmierdzi przypalonymi ziemniakami, Karol Strasburger opowiada suchary, biją dzwony  i wystrojona wiara sunie posłuchać kazania o diabelskim dżender. Zawsze, zawsze tak samo. Gdybym obudziła się któregoś dnia i miałabym wątpliwości jaki jest dzień tygodnia, na podstawie obserwacji otoczenia, albo po zapachu wyniuchałabym ją bezbłędnie.

Pachnie rosołem. Rosół prawdę Wam powie. Dzieli niedzielę na „przed” i „po rosole” . To jedyna pewna rzecz w moich niedzielach.

Powiecie, że mój rosół to nie rosół, bo bez mięsa. No bez, rzeczywiście, no. Ale spróbujcie chociaż raz takiego. Plis.Już kiedyś dawno temu o rosole pisałam, ale zakładam, że nikt z Was aż tak głęboko w przeszłość się nie zapędził.

3 marchewki

2 pietruszki

Pół selera (jeżeli macie dostęp do jego zielonej części, to też dajecie)

Kawełek białej części pora

Cebula, którą wcześniej trzeba zjarać, aż stanie się czarna (ja mam kuchenkę prądową, więc palę ją bezpośrednio na palniku, ale możecie zrobić to na suchej patelni)

Dwa małe suszone grzybki

Dwa ząbki czosnku

Pieprz w kulkach, sól, ziele angielskie, listki laurowe

2 duże łyżki masła (jakżeby inaczej)

Kawałeczek chilli

Latem jeszcze kalarepka.

Niestety w przypadku rosołu  dodaję kostkę rosołową warzywną, nie zgadzam się z tym, ale robię tak. Bez niej po prostu mi aż tak nie smakuje, a przecież chodzi przede wszystkim o to, żeby smakowało. Są takie grzechy, których po prostu nie da się nie popełnić…

Wszystko gotujemy dłuuugo i powoli. Nie tak długo jak w przypadku rosołu z mięsa, ale długo i tak. No z godzinę, może półtorej.

No i co? Zima, zima, zima!  Parska raźno koń! No i stało się. Pięknie jest! Biało i optymistycznie, Cu-dow-nie! Jeśli ogląda się to z okna, of course. Minus piętnaście to jednak nie mój klimat, absolutnie.Musiałam rękawiczki kupić i zaczyna się dla mnie związku z tym czas kompletnej nieporadności ruchowo- manualnej. Nie potrafię nic zrobić w rękawiczkach. Gubię rzeczy, bo wydaje mi się, że mam je w rękach, a one już dawno gdzieś spadły czego nie zarejestrowałam. Szukanie tego wszystkiego w śniegu! Klucze to są najczęściej, albo małe coś. Szukaj wiatru w śniegu. Nie odbieram telefonów, nie potrafię rozsunąć zamka w kurtce, podrapać się po dupie, ręka ześlizguje mi się z drążka zmiany biegów, no w rękawiczkach jestem jak dziecko. Małe.
Codziennie rano skuwam lód z szyby samochodu, a potem jadę i chucham i to mi zamarza od środka! Podłość ludzka nie zna granic.

Ale poza wszystkim zimę lubię- śnieg skrzypi pod butami, jest jasno i radośnie a zimowe światło jest ossstre jak żyleta. Nie lubię co prawda mieć na sobie aż tak dużo warstw, wyglądam jak Pi i Sigma, a jak ktoś mnie woła, to nie przekręcam szyi, tylko muszę odwrócić całą mnie.Toczę się tak.I smakuję carmexem. Ale mimo wszystko, zimo, bądź sobie.Oby nie za długo. Tydzień, dwa i spadówa J