Szarlotka

Od pana  Andrzeja, dzięki któremu byłam jakiś czas temu przez jeden dzień pszczelarzem,  dostałam jabłka. Kosztele, starodawne! Parę dni leżały i patrzyły na mnie błagalnym wzrokiem.No to dałam się podejść, po prostu. Chciałam zrobić z nich coś wyjątkowego, jakąś supertradycyjną szarlotkę, ze starego przepisu, bo te jabłka takie nietypowe i w ogóle...
Ale ostatecznie złożyłam broń.Żadnych tam kop jajek, funtów mąki i kwaterek młodego masła.Zwyczajnie.
Potrzebujemy jabłek, co nie jest odkryciem, 1 kg
1 opakowanie cukru z wanilią
3 łyżki cukru
2 łyżki rodzynek i jedna cynamonu (sypnęło mi się więcej)
Ciasto- pół kostki masła, 2 jajka, pół szklanki cukru pudru, 2 szklanki mąki, szczypta soli.
Mąkę mieszamy z cukrem i solą, dodajemy podziabane na małe kawałeczki masło, wbijamy jajka i zagniatamy ciasto. Nie musimy się jakoś bardzo długo z tym certolić, tak byle jak, żeby się wszystko trzymało kupy i dało się uformować w kulę.Kulę pakujemy do lodówki. Jabłka obieramy, pozbawiamy pestek, ogonków i innych przyległości.Kroimy w drobne kawałki(ja pokroiłam byle jak, bez specjalnego wczuwania się) Dodajemy do nich rodzynki, cukier waniliowy, cynamon i 3 łyżki cukru.
Wyciągamy ciasto, 1/3 odkładamy a resztę próbujemy rozwałkować.Nie jest to proste, więc możemy po prostu wylepić nim dno i brzegi blachy używając rąk.Jak już się uda, wykładamy na ciasto jabłka. Pozostałą część ciasta powinniśmy rozwałkować, pokroić w paski i zrobić na wierzchu placka piękną kratkę. Jak na załączonych zdjęciach widać, mnie się to nie udało. Rozwałkowałam, owszem, ale oderwać już od blatu nie zdołałam.Więc te kawałki co się udało oderwać ułożyłam na cieście.Nie wygląda to nawet źle, a już w smaku żadnego znaczenia nie ma. Pieczemy około 50 minut w 180 stopniach.
No nie jest to ciasto  zjawiskowe, grube, kształtne i wysokie.Takie z tych niepozornych bardziej.Ale wiecie, cicha woda...
Smacznego moi mili.